Laatste dag

Als je je op de vierde verdieping van je hotel in het zwembad laat glijden, terwijl de zon hoog aan de hemel staat en terwijl het zwembad via de 'infinity edge' naadloos overgaat in de omgeving, die bestaat uit torenhoge, hypermoderne gebouwen, geeft dat een heel apart gevoel. Op je rug zwemmen terwijl je omringd bent door die gebouwen is behoorlijk indrukwekkend. Je weet dat het een eind lopen is om er te komen, maar ze lijken zo dichtbij dat je ze kunt aanraken. Natuurlijk heb ik me opgetrokken aan de rand om te kijken waar dat water nou bleef als het over de rand stroomde. Er zit aan drie kanten een grote betonnen bak met grind, van waaruit het water waarschijnlijk via een filter weer terugstroomt in het zwembad. Aan de vierde kant van het zwembad zitten de trappen om erin en eruit te gaan. En andere gebouwen hebben ook van die zwembaden: aan de overkant hadden ze er palmbomen omheen staan. Ligbedden, stoelen en parasols en natuurlijk een hoop mensen die je drankjes met parapluutjes en rietjes kunnen brengen, mensen die toezicht houden op die mensen en mensen die weer toezicht houden op de mensen die toezicht houden. 

In de fitnessruimte heb ik kort en Wim heel lang gesport, in het zwembad heb ik heel lang en Wim heel kort gezwommen en in de Spa hebben we ons lekker laten scrubben en masseren. Terwijl ik op tafel lag en door een lieftallige Thaise dame werd behandeld, hoorde ik ineens gerommel dat me aan onweer deed denken. Omdat ze doorlopend van die vage pingel- en klatermuziek draaiden, waarvan de bedoeling is dat je je ontspant, wat bij mij averechts werkt omdat ik me eraan erger, vroeg ik voor de zekerheid of ik dat goed hoorde. Ja hoor, het regende en onweerde, fluisterde de dame. En tegen de tijd dat mijn gezichtsbehandeling klaar was en ik fluisterend en met vloeiende zen-gebaren werd meegenomen naar een soort verkoeverkamer, waar ik een kopje bizarre gemberthee kreeg met een heel scherpe nasmaak (dank u, eentje is genoeg), was de bui pas goed op gang gekomen. Vanuit de ontspanningsruimte had ik uitzicht op het zwembad waar het water nu wel heel erg hard over de rand gutste. Prachtig, zo'n tropische bui! Jammer dat het zo bewolkt was dat ik de flitsen niet kon zien, en extra jammer dat je tijdens zo'n bui niet in het zwembad mag. Zwemmen in de regen is namelijk echt heel gaaf. Na anderhalf uur was het ineens weer droog en zag ik de badgeneraal onverstoorbaar naar buiten komen met een grote wisser en het hele terras droog vegen, waarna het zwembad weer back in business was. Navraag leerde dat het gebruikelijk was dat er halverwege de middag zo'n bui viel. Na nog een rondje zwemmen konden we ons bij het zwembad douchen en in onze reiskleren steken. 

De taxichauffeur die ons naar het vliegveld reed, sprak zo goed Engels dat we hem vroegen waar hij dat geleerd had. We hadden alle tijd voor zijn antwoord, want we zaten ongeveer een uur bij hem in de taxi. Hij vertelde dat hij tot een jaar geleden een eigen reisorganisatie had en dat die uitstekend liep. Hij reisde de hele wereld over en had het prima voor elkaar. Totdat zijn compagnon er vandoor ging met alles wat hij bezat. Van de ene dag op de andere had hij geen rooie cent meer. Veel tijd om daar kapot van te zijn had hij niet, want geen inkomen betekent geen eten in Maleisië en hij had een gezin met 4 kinderen te onderhouden. Nadat hij alles had geprobeerd om aan een andere baan te komen, had hij besloten taxichauffeur te worden, juist vanwege zijn talenkennis. Inmiddels deed hij het al zo goed dat grote bedrijven hem speciaal inhuurden om hun zakenrelaties van en naar het vliegveld te rijden, omdat hij zo goed Engels sprak. Hij had dus binnen een jaar al een aantal vaste klanten aan zich weten te binden. (De compagnon is overigens tot ieders verrassing naar Syrië gevlucht en de politie vermoedt dat hij banden heeft met een terroristische groepering. Ze zijn daar nog steeds druk mee bezig. Dat maakte het verhaal wel spannender, maar was niet de eerste prioriteit van de taxichauffeur.)

Wij namen afscheid van de taxichauffeur in de vaste overtuiging dat die er weer bovenop gaat komen. Bij het inchecken ontdekten we dat het vliegtuig propvol zat en o, mensen, wat is de business class dan lekker! De vlucht verliep zonder incidenten, hoewel ik jullie niet wil onthouden dat ik geflankeerd werd door twee vreemde mannen (we waren zo laat met inchecken dat we niet naast elkaar konden zitten) van wie de ene minstens 200 kilo woog en de andere aan de drank was. Eerstgenoemde zal blij zijn geweest met de business class, want hij paste makkelijk in de stoel. Dat zou achter het gordijntje lastiger zijn geweest. Hij zag er zeer onsmakelijk uit en stonk, maar was wel erg aardig, kwam uit Nieuw Zeeland en vond het belangrijk mij mee te delen dat hij voor zijn vrouw en schoonmoeder een 'paar dozen' Godiva bonbons had gekocht (lees: niet voor mijzelf hoor!) en of ik dat merk kende. Nu heb ik in een grijs verleden een paar boeken over chocola vertaald en wist ik dus dat Godiva het duurste merk ter wereld is, dus ja, ik kende het maar nee, ik had het nooit geproefd. Nou, zei hij achteloos, mijn vrouw vindt het lekker en daarom neem ik maar wat voor haar mee. Lees: voor mij hoeft het niet hoor.
De zuipende buurman stond voor het boarden al zwaar te kreunen en te zuchten bij de deur. Dan sta je daar naast, ruik je zijn kegel en denk je: daar zul je maar naast zitten. En ja hoor: ik had 'm! Gelukkig heeft hij bijna de hele vlucht liggen slapen. Toen we om half vijf gewekt werden voor het ontbijt, bestelde hij eerst maar eens een Jack Daniel's. En daarna nog een. Toen hij om de derde vroeg, kwam de stewardess met champagne aan, want de whisky was op. Of hij dat erg vond. Nou, daar kon hij wel mee leven, en sloeg hup, daar gingen een paar glazen champagne. Ik werd al licht in het hoofd van zijn lucht!

We hebben het allemaal overleefd, we zijn veilig geland, er waren lieve mensen op het vliegveld en inmiddels zijn alle kleren gewassen, de cadeautjes uitgedeeld en de koffer opgeborgen. Na boek 2 nog een keer? Ik laat het jullie weten!