Eindelijk weer contact!

In Australië vinden ze het kennelijk niet belangrijk om altijd en overal virtueel contact met elkaar te hebben. We zoeken stad en land af naar wifi-plekken. We zijn zelfs naar Een Grote Hamburgerketen gegaan in de overtuiging dat ze daar wel wifi zouden hebben, en dat hadden ze ook, maar het systeem lag net ‘weer’ plat. De indruk ontstaat dat Thailand veel verder is op dit gebied. Ik zit nu in de openbare bibliotheek, een schitterend gebouw dat vol zit met backpackers en andere wereldreizigers die allemaal hunkeren naar een beetje contact met thuis.

De positieve kant van dit gebrek aan internet en wifi is dat de Australiërs persoonlijk contact belangrijk vinden en dat je hier weinig mensen ziet die uitsluitend met hun telefoon bezig zijn. Ze praten (hard), ze lachen (hard), ze slaan elkaar op de schouders (hard), en heffen het glas (hard) (en vaak). En ze zijn heel groot. Zoals Steve de bioloog altijd met grote ogen riep, als hij een krokodil bekeek: ‘It’s huuuuge!’ Niet alleen in de lengte, maar ook in de rondte. We moesten er even aan wennen, vooral na Thailand. Zou het komen doordat ze zo veel ruimte hebben? Met 22 miljoen op zo’n enorm continent? Zijn ze zo relaxed omdat het niet uitmaakt wat ze doen, want Australië is groot genoeg? Veel beweging krijgen ze in elk geval niet, want ze zitten allemaal in de auto. De afstanden zijn te groot om te lopen. Hoe dan ook, de eerste knappe Australiër moeten we nog tegenkomen.

Darwin is zo uitgestrekt als een halve provincie en zo druk als een dorp. De straten zijn zo breed dat er makkelijk 6 auto’s naast elkaar kunnen rijden en de mensen rijden hier braaf en rustig, terwijl die brede straten juist zo uitnodigen tot planken, en claxons hoor je niet. Maar aangezien ze hier ook flitskasten hebben, zal het toch ook wel eens anders gaan. Zelfs in het centrum zijn de wegen vierbaans met aan elke kant nog een parkeerstrook.

Wat pijnlijk is om te zien, is wat er met de Aboriginal-bevolking gebeurt. Ze krijgen zo veel compensatiegeld van de regering dat ze niets meer hoeven te doen. Het resultaat is een doelloos bestaan. Overgewicht, lusteloosheid en verslavingen aan alcohol, drugs en gokken zijn zichtbaar. Ze liggen laveloos op / onder / naast bankjes in het park, zwalken over straat met een holle blik in hun ogen, hangen ergens in een stoel met afhangende armen en schuimen de casino’s af.

Verslavingen spelen een belangrijke rol in het tweede boek. Daarom praten we er veel over. Hoe raak je verslaafd? Hoe werkt zoiets, wat gebeurt er met je, hoe gedraag je je, wat merkt je omgeving ervan? Hoe voelt het om verslaafd te zijn? Hoe voelt het om te merken dat iemand van wie je houdt, verslaafd is? Moet je proberen om iemand daar uit te trekken of werkt dat niet en moet je een verslaafde juist loslaten? Het staat ver van me af, dus leer ik veel. Als vertelster moet ik me erin verdiepen, anders kan ik het nooit geloofwaardig weergeven. En hier in Australië hoef ik bijna alleen maar om me heen te kijken.

We hebben onze plannen alweer bijgesteld. Het was de bedoeling dat we hier naar Arnhemland zouden gaan, een huuuuge moerasgebied waar tot op heden niet meer dan 2000 mensen zijn geweest, waar twee rangers vanuit een paar tenten de boel in de gaten houden, waar behalve die twee rangers uitsluitend slangen, krokodillen, wilde zwijnen, spinnen en vele andere wilde dieren leven, waar je alleen met een klein vliegtuig kunt komen, waar je overdag je eigen vis moet vangen en vervolgens met krokodillen moet strijden om wie de vis krijgt, zij of jij. Wim is er een paar jaar geleden geweest en wilde die ervaring met mij delen. Het zou het spannendste gedeelte van de reis worden. Helaas hebben noch de rangers, noch de wilde dieren gereageerd op Wims berichten en moeten we ervan uitgaan dat we daar niet naartoe kunnen. We hebben nog overwogen om met een camper te gaan rondtrekken, maar dan wordt er niet geschreven en dat is ook weer niet de bedoeling! Om toch het gevoel van de wildernis enigszins te beleven, gaan we een paar begeleide trips maken. Wim begint morgen met een dag zeevissen, terwijl ik hier blijf om te schrijven, en over een paar dagen staat er een krokodillentocht op het menu voor ons allebei. Watervallen, zwempoelen, moeras, slangen en krokodillen. It’s huuuuuge!