Vraag van Margot, de stoep en het boek

Margot vroeg hoe het met de huisdieren zit hier. Toevallig was het me net een dag eerder opgevallen dat hier erg veel honden en katten los rondlopen, ook over de weg, erg griezelig, maar dat die wel vaak een halsband dragen. Dan zou je toch denken dat ze van iemand zijn? Je ziet hier nooit, maar dan ook nooit, iemand een hond uitlaten. Als die honden met een halsband dan al van iemand zijn, worden ze toch aan hun lot overgelaten. En dan zijn er ook honden zonder halsband. Zijn dat dan zwervers? Ze worden niet weggejaagd, laat staan mishandeld. Ik besloot de vraag van Margot te promoveren tot onderzoek en een Thaise dame te interviewen die ik een paar keer was tegengekomen en die redelijk Engels sprak. (Ben ik dan toch een dochter van mijn moeder? Wat hebben we haar geplaagd omdat ze altijd mensen zat te interviewen! Maar ja, alles voor de wetenschap.) Nadat ik haar een compliment had gemaakt over haar Engels, vroeg ik beleefd of ik haar iets mocht vragen. Dat mocht. Ik stelde mijn vragen over de honden en ja, de honden met halsband zijn inderdaad van iemand. Maar het kan best zijn dat ze zijn weggelopen of even een wandeling maken, want ze zijn altijd vrij om te gaan en staan waar ze willen. Ze had zelf ook een hond en had geen idee waar die was; eigenaren zetten hun dieren niet vast. De honden zonder halsband zijn inderdaad zwervers en die worden goed behandeld. Bij al die eettentjes zonder deur of pui krijgen ze regelmatig iets lekkers toegestopt, halsband of niet. Dit geldt ook voor katten.

Omdat ik toch bezig was, zei ik dat het me opviel dat de Thai zich nooit opwinden of boos worden. Dat de enige claxons die je in het verkeer hoort, van tuktuks zijn die klanten proberen te lokken. Nee, zei ze, boos worden is een zinloze bezigheid. Dat kost alleen maar energie. Het is veel prettiger om vriendelijk te zijn.

Vandaag heeft het flink geregend. Het voelt nog niet echt als regenseizoen, want zulke buien hebben we in Nederland ook, maar er lijkt wel iets te veranderen. En er verandert meer: morgenavond nemen we de nachttrein terug naar Bangkok. Het zit er alweer bijna op in Thailand! De 18e vliegen we naar Kuala Lumpur en van daaruit door naar Darwin. We hebben vanmiddag alvast een treinkaartje met slaapplaatsen gekocht (we moeten ons morgen weer een uur van tevoren melden met de fiets van Wim) en zijn daarna vanaf het station teruggelopen. Toen kon ik eindelijk een mooie foto maken van de trottoirs hier. Die vormen namelijk een heel aparte lappendeken van plavuizen, stoeptegels, gaten en beton met interessante voetafdrukken. Poezenpootjes, hondenpoten, gympies, blote mensenvoeten... ook bandensporen zie je erin. Voor mij is het een kwestie van heel geconcentreerd lopen, want misstappen zijn pijnlijk, maar daardoor heb ik wel van een bijzonder landschap kunnen genieten. Ik heb er een paar foto's van gemaakt en hoop dat goed te zien is wat ik bedoel.

Feije vroeg of ik toch nog iets over het boek wilde vertellen. U vraagt, wij draaien: een 40-jarige man en een 73-jarige vrouw uit Nederland komen in een ziekenhuis in Thailand samen op een kamer te liggen. De man vertelt dat hij in Thailand is om een boek te schrijven. Geloof, hoop en liefde moet het heten. Wat hij haar in zijn enthousiasme vertelt, raakt haar diep en als ze alleen achterblijft, gaat ze op zoek naar het hoe en waarom van zijn verhaal. Hun twee levens worden in het boek tegen elkaar afgezet om te laten zien hoe het kan gaan in het leven, welke rol daarin is weggelegd voor toeval, lot, kansen en keuzes, en hoe belangrijk liefde is.

De planning is dat deel 1 nog in 2014 uitkomt, deel 2 in 2015 en deel 3 in 2016.

In mijn volgende blog zal ik uitleggen wat wij hier eigenlijk aan het doen zijn. Misschien wel handig om te weten, aangezien we al over de helft zijn!